بسم الله الرحمن الر حيم

آنچه نخست لازم به تذكر است آن است كه ماهیت دین اسلام با سرشت انقلاب به گونه‎ای در هم آمیخته كه تصور وجود اسلام را جدا از وصف انقلابی آن ناممكن می‎سازد. انقلاب و شورش علیه ظلم و استبداد برای نخستین بار در دینِ اسلام، با ظهور رسالت رسول اكرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ آغاز شد. انقلاب و شورش علیه حكومت یزید به رهبری امام حسین ـ علیه السّلام ـ و سپس قیام علیه حكام بنی عباس در تحت لوای اسلام و حضور اهل بیت پیامبر، همه نمونه‎هائی از انقلاب اسلامی با خصلت اسلام انقلابی در صدر اسلام است. بررسی تحلیلی تاریخ اسلام روشن می‎كند كه این دین خود به عنوان انقلاب علیه جهل، ظلم، استبداد و علیه تمام ناهنجاریها و به منظور استقرار حكومت عدل الهی ظهور كرد. حضرت علی ـ علیه السّلام ـ در نخستین خطبه، پس از انتخاب به امر حكومت به وضوح، محتوای خصوصیات و اهداف انقلاب را بررسی و روحیه انقلابی یك حكومت اسلامی را مورد تذكر قرار می‎دهد.[1] و به عبارتی آن را به عنوان دیباچه و برنامه كاری حكومت انقلابی خود معرفی می‎نماید. تشیع به عنوان یك حركت انقلابی از صدر اسلام تا كنون، همواره در طول تاریخ اسلام به وصف انقلابیگری بر علیه ظلم و بی‎عدالتی مشهور بوده است. بر این اساس انقلاب اسلامی ایران یك پدیده مستقل و مجزا از كل حركت و ماهیت انقلابی اسلام نیست بلكه بخشی از انقلاب مداوم، مستمر و جهانی نهفته در خود اسلام است كه در واقع معلول دین اسلام است كه 14 قرن پیش ظهور كرده و همواره در طول تاریخ اسلام به صورت مستمر تداوم یافته است.